Biri bize, Faye Dunaway‘e karşı satranç oynamanın zor olduğunu söylediğinde, onun Faye Dunawey‘den, satrançtan ya da sinemadan söz ettiğini düşünürüz. Ama aslında kendinden söz ediyordur ve ona “Fanny Ardant ile komşu olmak da zordur!” diye cevap vermemiz beklenir. Çünkü samimi bir konuşma için en az iki filme ihtiyacımız vardır.
Birdy‘yi seyrettiğimizde uçmayı zorlaştıran şeyler hakkında bir fikrimiz olur. Gilbert’in Hayalleri bize kalmayı zorlaştıran şeyler hakkında bir fikir verir. Böylece yaşarken yanımıza almamız ve almamamız gerekenlere dair alçakgönüllü bir liste yapabiliriz. Çünkü alçakgönüllü olmak için en az iki filme ihtiyacımız var.
Muhsin Bey‘in böyle bir dünyada yaşadığına üzülürüz. Oysa Amelie‘nin yaşadığına seviniriz. İnsanı ve dünyayı anlamak için en iki filme ihtiyacımız var.
Ayazda Bir Yürek‘ten “söylenmemiş bir aşkın güzelliğini” öğreniriz. Vesikalı Yarim, bize arzularımıza boyun eğmenin gerçeğini gösterir. Kafamız karışır, ne yapmamız gerektiğini bilemeyiz. Demek, ne yapmamız gerektiğini bilememek ve doğru dürüst âşık olmak için de en az iki filme ihtiyacımız var.
